|
ผักกูดเป็นพืชประเภทเฟิน มักขึ้นอยู่ตามบริเวณที่ลุ่มชุ่มน้ำ ริมลำธาร หนองบึง ในพื้นที่เปิดโล่ง หรือมีร่มเงาบ้าง ที่ระดับความสูงไม่มากถึงสูงปานกลาง กระจายพันธุ์อยู่ในเขตร้อนทั่วไปของเอเชีย ตั้งแต่ภาคกลางของจีน ภาคใต้ของญี่ปุ่น ลงไปจนถึงหมู่เกาะแปซิฟิก ในประเทศไทยพบได้ทั่วไปแทบทุกภูมิภาค ที่สภาพดินไม่แห้งแล้ง เป็นเฟินขนาดใหญ่ มีเหง้าตั้งตรง สูงได้มากกว่า 1 เมตรขึ้นไป ใบออกมาจากยอดเหง้า มีเกล็ดที่เหง้า ขนาด 1.2 มิลลิเมตร สีน้ำตาลเข้ม ขอบสีดำ ขอบหยักซี่ฟัน มีก้านใบยาวประมาณ 70 เซนติเมตร ใบเป็นใบประกอบแบบขนนก 2 ชั้น ใบยาวได้มากกว่า 1 เมตร กว้างได้ถึง 50 เซนติเมตร ในช่วงหน้าแล้ง ผักกูดจะมีรสชาติอร่อยกว่าฤดูอื่น ๆ แต่เติบโตได้ดีในฤดูฝนในที่โล่งแจ้งและมีน้ำชื้นแฉะ ในสภาพธรรมชาติจะพบในป่าโปร่งที่มีแสงแดดส่องมากกว่าในพื้นที่ป่าทึบ พบขึ้นหนาแน่นตามบริเวณลำธาร หรือบริเวณต้นน้ำ ส่วนพื้นที่ที่แนะนำให้ปลูกจะเป็นบริเวณชายคลอง ห้วยหนอง ส่วนการเตรียมพื้นที่ปลูกนั้นขั้นต้นจะต้องเตรียมดินโดยคลุกเคล้าดินปลูกกับปุ๋ยคอกในอัตราส่วน ดิน 2 ส่วนต่อปุ๋ยคอก 1 ส่วน แล้วขุดหลุมปลูก ระยะปลูก 50x50 เซนติเมตร นำไหลที่เตรียมไว้ วางลงในหลุมแล้วเอาดินกลบโคน ให้น้ำวันละ 1 ครั้ง ประมาณ 6 เดือน ผักกูดจะเริ่มแทงยอดขึ้นมา และเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในระหว่างนี้ควรมีการตัดแต่งกอเพื่อทำให้ยอดอ่อนใหม่ ๆ สามารถแทงออกมาได้สะดวกและสะดวกในการเก็บยอดมาจำหน่าย ซึ่งจะสามารถเก็บได้ทุกวัน การเก็บยอดผักกูดควรทำในตอนเช้าหรือเย็น เนื่องจากยอดอ่อนที่ได้นั้น จะเหมาะต่อการรับประทานและช่วยให้ยอดใหม่แตกได้ไว เมื่อเก็บมาแล้ว ล้างน้ำให้สะอาด นำมาคัดเลือกขนาดของยอดผักกูด แล้วมัดเป็นกำ ๆ แล้วใช้กาบกล้วยหุ้มปลายและมัดด้วยตอก เตรียมพร้อมนำไปขายได้ ในส่วนที่รับประทานได้ 100 กรัม จะให้พลังงาน 19 กิโลแคลอรี มีเส้นใย 1.4 กรัม แคลเซียม 5 มิลลิกรัม ฟอสฟอรัส 35 มิลลิกรัม เหล็ก 36.3 มิลลิกรัม นอกจากนี้ยังมีวิตามินเอ วิตามินบี1 วิตามินบี2 วิตามินซี และไนอาซิน ค่อนข้างสูง ผักกูดจะมีรสจืดอมหวาน กรอบ หยุ่น เป็นผักที่มีเส้นใยกากมาก ทำให้ระบบขับถ่ายดี การปลูกเชิงพาณิชย์ปลูกครั้งเดียวสามารถเก็บเกี่ยวได้นาน เมื่อผักกูดแก่สังเกตได้จากยอดจะเล็กลงและโคนกอสูงขึ้น ก็ให้ล้มกอเดิม แล้วนำไหลใหม่มาปลูกทดแทนในที่เดิม
| 
โพสต์ 2014-9-18 08:23:10
บุ๊คมาร์ก
แชร์ลิงค์